حفظ محیط‌زیست وظیفه همه ماست

امروزه مشکلات محیط‌زیستی روبه‌رشد بوده و فعالان محیط‌زیست ایده‌های بدیعی برای حفظ اکوسیستم ارائه می‌کنند. با اینکه تلاش‌های بیشماری درراستای حفظ زمین از فاجعه زیست‌محیطی صورت گرفته است اما تهدید اکوسیستم از جهات مختلف همچنان ادامه داشته و ممکن است درنهایت موجب ازبین‌رفتن آن شود. شاید فکر کنیم وظیفه فعالان محیط‌زیست است که اکوسیستم را حفظ کنند اما نمی‌توانیم به این بهانه از زیر بار مسوولیت شانه خالی کنیم. این وظیفه همه ماست که جلوی تخریب زمین و طبیعت آن را بگیریم. ما که ساکنان کره زمین هستیم، لازم است که اقدامات فوری برای کاهش تمام احتمالات ازدست‌رفتن این خانه زیبا و چیزهایی که در آن قرار دارد انجام دهیم. اگر همه دست به دست هم بدهیم می‌توانیم تغییر اساسی ایجاد کنیم و شاید ظرف چند سال آینده ببینیم میزان ویرانی محیط‌زیست کاهش یافته است.
پس از صرف یک فنجان چای در کنار جاده، لیوان یکبارمصرف را کجا می‌اندازیم؟ چه تعداد از ما زباله‌های‌مان را در کیسه زباله نگه می‌داریم تا یک سطل زباله پیدا کنیم؟ ما باید به خودمان و افراد دیگری که برای تفریح به طبیعت می‌آیند بهداشت مربوط به محیط‌زیست را یاد دهیم. ر‌ها کردن زباله‌ها و پلاستیک‌ها در محیط نه‌تنها موجب تکثیر پشه‌ها و باکتری‌ها و میکروب‌های دیگر می‌شود، بلکه موجب آلودگی خاک نیز می‌شود. بیشتر مردم فکر می‌کنند پاکیزگی تنها مربوط به خانه است و به‌راحتی زباله‌های‌شان را در جاده می‌اندازند، این تفکر مثل این است که فرد بخشی از خانه‌اش را پر از زباله کند بدون اینکه آن فضا را بخشی از خانه‌اش بداند. این احساس که کره زمین خانه ماست به فرد کمک می‌کند که این افکار اشتباه را کنار بگذارد، باید گهگاه به مقامات مسوول برای سازمان‌دهی دفع مناسب زباله‌ها تذکراتی داده شود تا برنامه‌هایی برای جمع‌آوری زباله‌هایی که در مناطق ریخته شده اجرا کنند.
ازبین‌بردن جنگل‌ها به‌عنوان برنامه کاری پسااستعماری دیده می‌شود. استعمارگران درصد زیادی از گیاهان و حیوانات در کشورهای مستعمره را به‌دنبال تخریب منابع زندگی و نیز برای ساخت جاده‌هایی برای سود بردن از مستعمره‌شان از بین بردند، میلیون‌ها حیوان برای سرگرمی و نیز استفاده از بخش‌هایی از بدن‌شان مانند عاج، کشته شدند. زنجیره کشتن و تخریب منجر به ویرانی اولیه طبیعت شد. این کشورهای مستعمره پس از استقلال، روش‌های استعماری را دنبال کرده و شروع به جنگل‌زدایی کردند و هنوز هم این روند ادامه دارد. قطع درختان، میزان اکسیژن را کاهش می‌دهد، منجر به فرسایش خاک و لغزش زمین می‌شود، زیستگاه طبیعی حیوانات وحشی را از بین می‌برد و آن‌ها را مجبور به پیشروی به شهر‌ها و روستا‌ها می‌کند، در آنجا با گونه‌های خطرناک‌تری به نام انسان روبه‌رو می‌شوند و به‌خاطر آسیبی که برای انسان‌ها دارند، بی‌رحمانه کشته می‌شوند. باید الزامی وجود داشته باشد که به‌جای هر درختی که برای مصارف مختلف بریده می‌شود، گیاهی کاشته شود. این باید شعار ما باشد: زندگی کن و اجازه زندگی بده.
 پلاستیک در کنار بمب‌ها، جزء کشفیات و اختراعات آسیب‌رسان علمی است که ازسوی دانشمندان اختراع شده است. پلاستیک کلردار بدترین تاثیر را روی زمین ایجاد می‌کند، چراکه مواد شیمیایی زیان‌بخشی تولید می‌کنند و وقتی آب در این زمین‌ها جاری می‌شود و به سفره‌های آبی می‌رسد، آن را نیز آلوده می‌کند. درواقع ما راهی برای مردن کشف کرده‌ایم! تا به امروز گزارش شده است که وقتی کیسه‌های پلاستیکی را به داخل آب می‌اندازیم یا روی زمین ر‌ها می‌کنیم، بیش از ۲۶۰گونه جاندار می‌میرند یا در پلاستیک‌ها محبوس می‌شوند. پلاستیک‌های تجزیه‌پذیر در بلندمدت تجزیه می‌شوند اما موجب تولید گاز متان می‌شوند که نقش اصلی در گرم شدن کره زمین دارد. ما می‌توانیم از روزنامه‌های قدیمی برای بسته‌بندی، از کیسه‌های کنفی به‌عنوان کیسه حمل و از بطری‌های شیشه‌ای یا کنفی به‌جای بطری‌های پلاستیکی استفاده کنیم. حتی اگر از کیسه‌های پلاستیکی استفاده مجدد کنیم بهتر از این است که هر بار از یک پلاستیک جدید استفاده کنیم، با این کار مقدار پلاستیک مورد استفاده کاهش‌یافته و خطرات آن نیز به نسبت کمتر می‌شود.