منبر با صفای شیخ حسین

 شب‌های قدر سپری شد. در این سه شب عزیز اقشار و سلایق مختلف با حضور در برنامه‌های مذهبی این شب را زنده داشتند. در سراسر کشور هزاران برنامه کوچک و بزرگ برگزار می‌شوند. عمده این برنامه‌ها مردمی و خودجوش است. این درحالی است که به‌دلیل مشکلات اقتصادی، حال معیشتی جامعه تعریف‌کردنی نیست اما بااین‌حال، بخش زیادی از مردم پای کار اعتقادات‌شان مانده‌اند. آنجا که رسانه‌های فارسی‌زبان بیگانه با ترکیب راست و دروغ درپی نشان دادن رویگردانی مردم از اعتقادات‌شان هستند، محرم و رمضان می‌رسد و زیر میز آن‌ها می‌زند. در شب‌های قدر امسال اتفاقات و سکانس‌های جذاب بسیار زیادی دیده شد و بسیاری هم دیده نشد اما در این میان دو اتفاق شاید دوست‌داشتنی‌تر از دیگر اتفاقات بود.
 
ترافیک پشت درهای بهشت
 آن‌هایی که اهل زیارت مزار شهدا در بهشت‌زهرا(س) هستند می‌دانند که این محل، کنج دنج عشاق شهداست. کافی‌ است یک غروب پنج‌شنبه به آنجا بروید تا متوجه شوید که مزار باصفای شهدای بهشت زهرا(س)، لزوما محل قرار تیپ و سلیقه خاصی نیست. از هر قشر و سلیقه‌ای در آنجا دیده می‌شود؛ پس حضور گسترده مردم در این محل اتفاق عجیبی نیست اما حضور هزاران نفر از اهالی تهران در ساعات منتهی به سحر -آن‌هم نه در ایام تعطیل- اتفاقی غافلگیرکننده و بسیار دوست‌داشتنی بود. یک‌شنبه‌شب و همزمان با شب 23ماه مبارک رمضان جاده‌های منتهی به بهشت‌زهرا(س) مملو از خودروهایی بود که راهی بهشت بودند. این ترافیک سنگین شگفت‌انگیز باعث شد که یک‌بار دیگر بفهمیم، مردم این سرزمین حتی در اوج کمبودها و سختی‌ها اصل و ریشه خودشان را فراموش نمی‌کنند.
علی صدری‌نیا، از فعالان رسانه‌ای در این زمینه نوشت: «فرض کنید اگر ۱۰۰نفر در یکی از پارک‌های تهران قرار می‌گذاشتند برای برگزاری یک پارتی عمومی، یا مثلا پنج نفر با هم قرار می‌گذاشتند که هرکدام در گوشه‌ای از تهران روی سکویی بروند برای کشف حجاب، یا هزار نفر در مراسم تشییع یک خواننده جمع شوند، یکدفعه چطور اهالی رسانه همگی جامعه‌شناس می‌شوند و تمام صفحات مجازی پر می‌شود از تحلیل‌های فوق‌تخصصی که ببینید جامعه به کدامین سو در حرکت است و مسیر گذشته و حال و آینده کشور را براساس همان یک رویداد چندنفره تحلیل می‌کردند.
اما حالا فرض کنید که چند هزار نفر از مردم خودشان را به‌سختی بیندازند و سحرگاه برای مراسم شب‌های قدر راهی قطعه شهدا شوند؛ آن هم مراسمی که بدون هرگونه تبلیغ و اطلاع‌رسانی‌ای برگزار شده... آیا درباره این پدیده و پدیده‌های مشابه بسیار هم اهالی رسانه و جامعه‌شناسان افتخاری و تحلیلگران متخصص در همه امور چند خط می‌نویسند؟
یا وقتی نتایج نظرسنجی یک مرکز معتبر درباره علاقه اکثریت مردم برای حضور در مراسم شب‌های قدر منتشر می‌شود، این موضوع هم محور تحلیل‌مان می‌شود یا بی‌توجه از کنارش رد می‌شویم؟! نمی‌دانم این چه مرضی است که همه‌مان را دچار کرده... که آن پنج نفر و ۱۰۰ و ۱۰۰۰نفر به‌سرعت به چشم‌مان می‌آید و تبدیل می‌شود به مبنای تحلیل ما درباره همه اتفاقات جامعه اما اینگونه اتفاقات معنادار بزرگ را که کم هم نیستند نمی‌بینیم و از کنارش به‌سادگی گذر می‌کنیم!»
 منبر «شیخ حسین» برای همه
هزاران جلسه منبر و سخنرانی در کشورمان برگزار می‌شود. بسیاری از آن‌ها مفید و بابرکت‌اند. ممکن است برخی از آن‌ها هم دارای ضعف‌هایی باشند. وعاظ مشهور و گمنام زیادی پشت میکروفون قرار می‌گیرند و درباره مسائل مختلف صحبت می‌کنند اما چه چیزی موجب محبوبیت یک عالم و فراگیری منابرش در جامعه می‌شود؟ چه می‌شود که از تیپ و سلایق و سنین مختلف پای صحبت‌هایش می‌نشینند؟ استاد شیخ حسین انصاریان به‌لحاظ دانش، تقوا، گیرایی کلام و... سال‌هاست که جزو محبوب‌ترین منبری‌های کشور است. استاد انصاریان همواره سعی کرده‌اند در کنار بیان مسائل شرعی و روضه‌های دلنشین، مشکلات روز جامعه را نیز در پشت میکروفون بیان کنند. پس همین به‌روز بودن و بیان مشکلات مردم هم به ویژگی‌های ایشان اضافه می‌شود.
در اوج شیوع کرونا بود که استاد به سویه سخت این بیماری مبتلا و کارش به بیمارستان کشید. اخبار غیررسمی از اوضاع نامساعد وی خبر می‌داد. دلهره‌ای در دل‌های دوستداران شیخ حسین افتاده بود اما به لطف اهل‌بیت و تلاش پزشکان حال ایشان بهبود یافت. حالا شیخ حسین که روی منبر حسینیه همدانی‌های تهران می‌رود انگار حال دیگری دارد. در شب‌های قدر امسال، استاد انصاریان باز هم در حسینیه همدانی‌ها سخنرانی کرد. هزاران نفر از مشتاقان اهل‌بیت به این مراسم آمدند و در خیابان‌های منتهی به حسینیه نشستند. یکی از نکات جالب منابر شیخ‌حسین دعای آخر مراسم است. رسم ایشان دعای مفصل و بعضا با جزئیات و مصداقی است. شیخ صنوف مختلف را دعا می‌کنند اما امسال استاد سراغ یک قشر خاص هم رفت. ایشان زنان بدکار را هم دعا کرد. یعنی لطف و بخشش خدای متعال تمامی ندارد. یعنی جلسه اهل‌بیت مال همه است یعنی باید جامعه را با تمام کمی‌ها و کاستی‌ها و زشتی‌ها و زیبایی‌هایش دید.