کنســــــــرت همــــــــایونی

آماری که نه سال‌های گذشته به‌دلیل نبود قانون کپی‌رایت معیار مناسبی بود و نه حالا که اصولا آلبوم فیزیکی محلی از اعراب ندارد، می‌توان روی آن حساب کرد. در سال‌های ابتدای دهه نود شاید می‌شد تعداد دنبال‌کننده‌ها را مبنایی برای پرطرف‌داربودن خواننده‌ها حساب کرد که البته بیشتر از صدا به حاشیه‌های آنان مربوط بود. اما در یکی،‌دو سال گذشته قضیه کامل وارد زمین بازی دیگری شده است. حالا خواننده‌هایی که با یک قطعه پرطرفدار یا به‌اصطلاح هیت دیده می‌شوند و هنوز آلبومی منتشر نکرده‌اند و نهایتا سه‌چهار قطعه دیگر دارند، بیشتر از تعداد طرفدار در اینستاگرام روی فروخته‌شدن بلیت همه شب‌هایی که اجرا دارند، در سریع‌ترین زمان ممکن مانور می‌دهند؛ چراکه طبیعتا دنبال‌کننده خواننده‌های سه،‌چهارماهه از خواننده‌های پرطرفداری که سال‌هاست فعالیت می‌کنند، خیلی کمتر است. اینستاگرام خیلی از این خواننده‌های «یک‌شبه»، پر شده است از اسکرین‌شات‌های تعداد فروش بلیت در ساعات کوتاه. البته که این آمارها حرف‌وحدیث‌های زیادی هم پیرامون خود دارند؛ از مافیای وبگاه‌‌های بلیت‌فروشی تا تفاوت تعداد ظرفیت اعلام‌شده با ظرفیت واقعی سایت و ترفندهای نه‌چندان تمیز تبلیغاتی از این‌دست. در یک ماه گذشته اما با تمام‌شدن دوران سخت کرونا و در آستانه تابستان بودن و نزدیکی به ماه‌های محرم و صفر، دوره اوج کنسرت‌های مختلف شروع شده است و خیلی از خواننده‌ها بعد از دو،سه سال برای اولین‌بار خودشان را پیش چشم تماشاچی‌ها می‌بینند. در این میان اما فروش تعداد بلیت‌های کنسرت همایون شجریان یکی از عجیب‌ترین و پرحاشیه‌ترین اتفاقات است. کنسرت همایون شجریان شبیه انتخاب واحدهای دانشگاهی شده بود که آدم‌ها در اولین ساعات صبح باید در وبگاه خرید بلیت با خیلی‌ها رقابت می‌کردند تا بتوانند یکی‌دو بلیت را از دهان شیر بیرون بکشند! این اتفاق و پرشدن کل شب‌های اجرای همایون شجریان باعث شد که او روزهای کنسرتش را تمدید کند و مجبور شود دو سئانس در یک روز اجرا کند؛ کاری که مخصوصا برای خواننده سنتی که قرار نیست مثل خیلی از پاپ‌خوان‌ها لب بزند و پلی‌بک کند، بسیار دشوار است و می‌تواند زیان‌رسان باشد. یکی از کارهای خوبی که همایون شجریان در این کنسرت انجام داد، گرفتن کمینه بهای بلیت برای هر صندلی بود؛ کاری که خیلی‌ها انجام نمی‌دهند و برای درآمد بیشتر به فروش بلیت 700هزار تومانی تن می‌دهند. اما همایون شجریان در کپشن پستی که برای شروع کنسرت‌هایش گذاشت، تأکید کرد که کمترین بهای ممکن برای هر بلیت در نظر گرفته شده است. اما از آن مهم‌تر، رایگان‌بودن بلیت‌ها برای دانشجویان بود؛ آن هم نه صندلی‌های معمولی یا آخر سالن. همایون شجریان اعلام کرده که در قسمت vip سالن برای تعداد مشخصی از دانشجویان صندلی رایگان اختصاص داده شده است و شماره پیامکی برای فرستادن شماره دانشجویی هم قرار داده بود. اما همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، تعداد درخواست‌ها آن‌قدر زیاد بود که برندگان صندلی از طریق قرعه‌کشی مشخص می‌شدند و به آنان پیامکی برای ادامه روند داده می‌شد. وقتی این استقبالِ خوب دیده شد، خیلی‌ها به‌دنبال بیرون‌کشیدن آماروارقام احتمالا عجیب هم بودند و فروش بلیت‌های کنسرت همایون را با خوانندگان مطرح خارجی مقایسه کردند. سریع‌ترین فروش بلیت برایGARth BROOKs  بود که 50هزار بلیت را در نیم‌ساعت فروخته بود. در کنسرت رولینگ استون 75هزار بلیت در 51دقیقه فروخته شد و آمار همایون شجریان هم حالا 80هزار بلیت در سه مرحله فروش و در 6 ساعت است. می‌توان با کمی تسامح و کیف‌دادن به خواننده هموطن مان، آن را تقریبا با رولینگ استونز همتراز دانست! اما به‌نظر مهم‌تر از همه این اتفاقات که حاشیه‌ای و گاه تبلیغاتی است، می‌توان ماجرا را نه از نمای نقطه‌نظر همایون شجریان و وبگاه‌‌های بلیت‌فروشی که از زاویه دید مردم نگاه کرد. مخاطب عام سال‌هاست با این ایده سرکوب شده که طرفدار هنر کم‌مایه و مبتذل است و کنسرت خواننده‌هایی را پر می‌کند که حتی قادر به خواندن زنده نیستند و بارها سوتی‌هایی مثل قطع‌شدن صدا و ادامه‌دادن لب‌زدن یا افتادن میکروفون و قطع‌نشدن صدا را داده‌اند. اما این چند روز و در این هفته امیدوارکننده ثابت شد که اگر محتوای مناسب به مخاطب موسیقی عرضه شود، نه‌تنها همتراز که خیلی بیشتر از این خوانندگان نسبت به خوانندگان سطحی و بدصدا و بی‌تکنیک استقبال می‌شود. هرچند همین اقبال عمومی هم حاکی از تأثیر رسانه‌ها در رسواکردن بعضی بی‌هنری‌ها و کم‌توجهی‌ به آن‌هاست؛ کاری که باید پیگیرانه انجام داد تا کنسرت خوانندگان جدی یا گروه‌های نوازنده حرفه‌ای و هنرمند، شلوغ‌تر از این روزها شود.