زنان در آزادی

اتفاقی که می‌توانست زودتر و بهتر بیفتد، اما این اتفاق خوش‌حال‌کننده دو روز پیش افتاد و آن‌طور که میرشاد ماجدی، سرپرست فدراسیون فوتبال گفته، قرار است ادامه‌دار باشد. همچنین با فراهم‌شدن آنچه زیرساخت خوانده می‌شود، قرار است در سایر ورزشگاه‌های ایران هم خانم‌ها حاضر شوند. اما تاریخ حضور زنان در ورزشگاه‌های ورزشی به‌ویژه فوتبال چه بوده و کش‌وقوس سال‌های گذشته دقیقا به چه دلایلی بوده و به‌شکل برنامه‌ریزی و فراهم‌کردن مقدمات و امکانات حضور اخیر زنان چه انتقادهایی وارد است و چگونه می‌توان این سازوکارها را بهبود بخشید؟

مرور تاریخی فراموش‌شده
شاید کسی یادش نباشد که پس از حماسه به‌یادماندنی ملبورن، وقتی در حرکتی جالب فوتبالیست‌های در اوج آن روزها را با بالگرد از فرودگاه به چمن ورزشگاه آزادی آوردند، خانم‌ها هم در استقبال مردمی حضور داشتند. 
به‌عبارتی اولین‌باری که زنان در ورزشگاه آزادی حضور داشتند، نه در یک رقابت فوتبالی که در استقبالی فوتبالی بود.  
اما دومین حضور هم به‌شکلی با جام‌جهانی گره خورده است. 
در بازی ایران و بحرین در مقدماتی جام‌جهانی 2006 گزارشی از حضور خانم‌ها ثبت شده است. 
بازی‌ای که ایران با پیروزی 1برصفر در آن به جام‌جهانی صعود کرد.  درست است که این حضورها اتفاق افتاده‌اند، اما هیچ روند دائمی را شکل نداده‌اند و البته قانونی هم برای این اتفاق وجود نداشته است. 
اولین حضوری که می‌توان آن را شروع یک روند دانست، در 18مهر1398 اتفاق افتاد. 
بازی معروف ایران و کامبوج که با برد قاطع و به‌یادماندنی تیم‌ملی ما همراه بود. 
پس از همه‌گیری کرونا، اصولا بازی‌ها بدون تماشاچی برگزار می‌شد تا اینکه اتفاق تلخ ورزشگاه امام‌رضا(ع) در بازی ایران و لبنان افتاد که می‌توانست با مدیریت بهتر طوری دیگر برگزار شود. 
اما به‌هرحال نکته مهم این بود که کنفدراسیون فوتبال آسیا و فدراسیون جهانی فوتبال به‌دنبال این اتفاق بودند.  نکته‌ای که می‌توان بیش تر روی آن تأمل کرد.

شکل درست انجام کار درست
می‌دانیم که در چند سال گذشته بیش تر از همه سال‌های پیش، مسأله امکان تماشای بازی‌های فوتبال از نزدیک برای خانم‌ها به اتفاقی مهم تبدیل شده بود. گزارش‌های مختلفی از تلاش دختران برای حضور در ورزشگاه با لباس مبدل می‌آمد و در فضای مجازی هم کارزارهای مختلفی در حمایت از این حق برگزار می‌شد. 
یکی از بهترین شکل‌های مدیریت این اتفاق این بود که مسوولان دست‌اندرکار با رایزنی با مقامات مربوط بالادستی شرایط را طوری پیش ببرند که خانم‌ها با احترام و آزاد به ورزشگاه بیایند. 
اتفاقی که الان افتاده اما بیش تر شبیه ناچاری بر اثر فشار زیاد است، نه تصمیمی آگاهانه و مقتدرانه. 
می‌شود امیدوار بود که ادامه این روند و شکل حضور خانم‌ها در دیگر ورزشگاه‌ها گرفتار این کج‌سلیقگی‌ها نشود و نظارت و سخت‌گیری AFC و FIFA دلیل اعطای یک حق به صاحبان آن نباشد.
جزئیات و چالش‌های یک حضور
شاید فعلا باید درباره نیکی این اتفاق نوشت و همین را که یک سد بالاخره شکسته شده است، موجب شادی دانست؛ اما نباید فراموش کنیم که حضور گذشته بانوان حضوری غیرمحدود نبود که هر تعداد از زنان که بخواهند امکان حضور در بازی را داشته باشند. 
بلکه فقط پانصد بلیت به این بازی اختصاص داده شده بود که می‌شد بیش تر هم باشد؛ چراکه قطعا بیش تر از پانصد خانم خواستار تماشای بازی تیم محبوبشان هستند. 
از سوی دیگر، حضور خانم‌ها در ورزشگاه‌های ورزشی دیگر هنوز شروع نشده است. 
اتفاقی که مسوولان دلیل آن را فراهم‌نبودن زیرساخت‌ها می‌دانند. 
اما همان‌طور که در ورزشگاه آزادی دیدیم، منظور از زیرساخت‌ها اختصاص یک راه جدا و یک جایگاه جدا بود.  احتمالا اختصاص‌دادن سرویس‌های بهداشتی و وسایل حمل‌ونقل هم نکته دیگر است. 
بنابراین می‌شود با یک برنامه‌ریزی آسان این اتفاق را به همه‌جا سرایت داد. اتفاقی که دیر و دور نیست و باید پیش از اینکه فشارهای سازمان‌های بین‌المللی فوتبالی زیر‌ساخت‌سازی‌مان کند، خودمان زیرساخت‌ها را بسازیم.