عینک واقعیت

اگر بازنمایی ذهنی(mental representation) را یکی از ستون‌های عملیات روانی رسانه‌ای بدانیم، اصلاح‌طلبان به معنی تمام کلمه در طول یک سال و سه ماه گذشته، از تمام توان خود برای بازنمایی و سانسور عملکرد نمایندگان مجلس یازدهم بهره برده‌اند. اصلاح‌طلبان، مجلس یازدهم را در ایماژ(تصویر ذهنی) جامعه پدیده‌ای ضدمعیشت، ضدمردم و ضدامنیت ملی تصویر کرده‌اند؛ گویی استثنایی‌ترین مجلس بعد از انقلاب اسلامی بر سر کار آمده که هیچ نقطه اشتراکی با دغدغه‌های جامعه ندارد. اما واقعیت(reality) جز روایت سازی‌های اهالی سانسور است. واقعیت آن است که مجلس یازدهم با وجود همه کمی‌ها و کاستی‌های طبیعی، بزنگاهی مهم در تاریخ پارلمانتاریسم ایران به شمار می‌آید. یکی از مهم‌ترین مأموریت‌های این مجلس، ارتقای جایگاه پارلمان در میدان سیاست‌گذاری بود. پیش از استقرار مجلس یازدهم، شورایعالی هماهنگی اقتصادی سران قوا به حیاط خلوت متنفذین نهاد ریاست جمهوری تبدیل شده بود که بی توجه به نظر نمایندگان مجلس دهم، یک شبه قیمت حامل‌های انرژی را افزایش داد و بحرانی بی بدیل بر ملک و ملت تحمیل کرد و شد آنچه شد. به بیان بهتر، قامت مجلس دهم کوتاه‌تر از آنی می‌نمود که بخواهد بر روندها و مناسبات جاری، قد علم کند و تاثیرگذار باشد. مجلس یازدهم، این معادله پر خسران را تغییر داد و خود را به یکی از بازیگران مهم تصمیم سازی ها بدل کرد. مأموریت دیگر مجلس یازدهم، توجه بیشتر به حل مشکلات معیشتی مردم بود. طرح‌های بسیاری در طول یک سال و چند ماه اخیر از جمله مالیات بر عائدی سرمایه، مالیات بر خانه‌های خالی، تأمین کالاهای اساسی و جهش تولید مسکن به صحن مجلس آمدند و سپس به مرحله اجرا درآمدند. این‌ها واقعیات مجلس یازدهم‌اند که هیچ جایگاهی در بازنمایی سانسورچی‌ها ندارند. بهارستان را باید با عینک واقعیت دید.