تا ز نو دیدن، فرومیرد ملال

در ورود به قرن نو، عبور از روش‌های پیشین و روی آوردن به نوآوری و روزآمدی، یکی از موضوعاتی است که لازم است سرلوحه نیروهای وفادار و دلسوز نظام جمهوری اسلامی قرار گیرد. اگر بخواهیم چونان سابق، هزینه را بر سود رجحان دهیم و با چرخاندن بی‌محابای قلم و زبان خویش، هزینه بر هزینه بتراشیم، ره امیدواری به‌سوی منزلگاه آینده، بعید به نظر خواهد رسید؛ به بیان بهتر، نوشدن شرط ضروری بهترزیستن و بهتر شدن است. بیشتر از همه باید فکر و اندیشه‌ را نو کرد و غبار از کهنگی زدود. اگر نخواهیم یا نتوانیم که نو شویم، ملال از پی ملال خواهد آمد و نظام جمهوری اسلامی اولین هزینه‌پرداز اهمال ما در روی‌آوری به بداعت خواهد شد. شاید بد نباشد به این سخن منسوب به جناب مولانا گوش و چشم فرادهیم که می‌فرماید: «هین در این بازار گرم بی‌نظیر، کهنه بفروش و تو ملک نو بگیر، هر زمان نو صورتی و نو جمال، تا ز نو دیدن فرومیرد ملال».
 به قول جناب مولانا، در بازار گرم بی‌نظیر جهان که به‌سرعت پیشران است، باید آنطور سخن گفت و عمل کرد که ملال و فرسودگی به بار نیاورد. وفاداران به نظام باید جلوتر و زودتر از بقیه نو شوند و به حکم ذات انقلاب اسلامی، پویندگی بپیمایند و در جا نزنند.