چهار نکته در باره سخنرانی ۱۲۳دقیقه‌ای رهبر انقلاب

سخنرانی یکصدوبیست‌وسه دقیقه‌ای رهبر انقلاب در دیدار با جمعی از کارگزاران نظام، حاوی نکات متعدد و متنوعی بود که هریک جای سخن بسیار دارد، لیکن این یادداشت صرفا به چند مورد که‌ شاید از نگاه برخی حاشیه‌ای ولی از نظر نویسنده اتفاقا بسیار مهم است، می‌پردازد.
نکته اول: در بخش نخست این بیانات، رهبر انقلاب به مناسبت ماه مبارک رمضان، نکاتی اخلاقی و معنوی را با استناد به حداقل 25مورد از آیات و ادعیه مطرح فرمودند.قصد تکرار این نکات را ندارم و به این نکته بسنده می‌کنم که این بخش از سخنان ایشان که تقریبا در اکثر قریب‌به‌اتفاق سخنرانی‌های دیگر معظم‌له نیز (هر چند محدودتر) به نحوی مصداق دارد، اولا تسلط ایشان به قرآن و ادعیه را افاده می‌کند که ناشی از انس بسیار ایشان با متون مقدس است. ثانیا برداشت‌های ناب و غالبا دست‌اول از این متون را به نمایش می‌گذارد که این هم حاکی از نوع نگاه متفاوت و نوآورانه به این متون اصیل دینی است و البته بیانگر ظرفیت تمام‌نشدنی قرآن و سنت!
نکته دوم: تاکید توأمان بر مسوولیت در قبال مردم و خدا در نظام جمهوری اسلامی با غلبه مسوولیت در قبال خداوند.
«نکته‌ای که وجود دارد، این است که ما به کارگزاران در نظام جمهوری اسلامی اطلاق می‌کنیم «مسوول»؛ می‌گوییم مسوول؛ مسوول یعنی چه؟ یعنی ما مورد سوال قرار می‌گیریم؛ از چه؟ از کرده‌ها و نکرده‌ها موردسوال قرار می‌گیریم.البته این «سوال» در عرف و ادبیات سیاسی دنیا «سوال مردم» گفته می‌شود اما بالاتر از این و مهم‌تر از این، «سوال خدا» است؛ این در جمهوری اسلامی مهم‌تر است. البته سوال مردم هم مهم است و از ارکان مردم‌سالاری دینی است، احساس مسوولیت در مقابل مردم از ارکان نظام جمهوری اسلامی و مردم‌سالاری است، لکن به‌مراتب مهم‌تر از آن، احساس مسوولیت در مقابل خداست.»
این عبارت کوتاه اما عمیق هم نوع نگاه نظام مردم‌سالار دینی به مردم را روشن می‌کند و هم تفاوت این نظام را با دیگر نظام‌های دموکراتیک.البته ماهیت رکن بودن مردم در نظام مردم‌سالاری دینی با رکن بودن مردم در دموکراسی‌های رایج دنیا نیز متفاوت است که تفصیل این بحث مجال دیگری می‌خواهد.
ضمنا غلبه احساس مسوولیت در برابر خداوند نه‌تنها به معنای تضعیف رکن مردم‌سالاری نیست، بلکه مقوم آن هم هست؛ زیرا اراده الهی و خواست خداوند، تامین منافع واقعی مردم و حساسیت بالا در مقابل حقوق مردم است.
نکته‌ سوم: تجلیل از امام خمینی(ره) به مناسبت‌های مختلف در بیانات.
بعید است بتوانیم طی 33سال گذشته سخنرانی از حضرت آیت‌الله خامنه‌ای پیدا کنیم که به‌نوعی به بنیانگذار کبیر جمهوری اسلامی ایران اشاره و تجلیل نشده باشد؛ این غیر از سخنرانی‌های متعدد معظم‌له است که صدر تا ذیلش تجلیل و تبیین اندیشه و مکتب امام‌خمینی(ره) است.
این ویژگی رهبر انقلاب به اعتقاد بنده علاوه‌بر اینکه گویای شیفتگی و ارادت فوق‌العاده ایشان نسبت‌به امام راحل است، بیانگر یک خودساخته بودن و اخلاص و عبور از مسائل نفسانی هم هست!
همین‌جا این توصیه را هم به دوستان جبهه انقلاب داشته باشم که از دیگرانی که دچار استحاله فکری شده یا حساسیت‌های انقلابی‌شان کاهش پیدا کرده است انتظاری نباید داشت که نسبت‌به مکتب و راه خمینی کبیر تعهدی داشته باشند، هرچند این جماعت گاهی
 پشت سر امام مخفی می‌شوند و از آن بزرگ‌مرد، استفاده ابزاری می‌کنند! لیکن دلبستگان به انقلاب نباید اجازه بدهند نام، یاد، مکتب و راه بنیانگذار انقلاب اسلامی کمرنگ شود.
همه باید بدانیم فروغ مکتب امام‌خمینی است که تداوم بخش راه نورانی انقلاب خواهد بود.
نکته چهارم و پایانی: رهبر انقلاب در این بیانات با اشاره به دو ویژگی شعار سال یعنی دانش‌بنیانی و اشتغال‌آفرینی فرمودند: «یک اشکالی کردند به ما، گفتند این دو خصوصیت با هم نمی‌سازد؛ درست می‌گویند؛ در یک مواردی همین ‌جور است یعنی هرچه فناوری پیشرفته‌تر بشود، نیاز به نیروی انسانی کمتر می‌شود؛ بعضی‌ها پیغام دادند که «این چه ‌جوری می‌شود؟» من برای این جواب دارم.»قصد ورود به ماهیت اشکال و پاسخ رهبر انقلاب را ندارم، آنچه اینجا قابل‌توجه است؛ اولا برخلاف تصور برخی که گمان می‌کنند نقدها و نظرات مختلف به ایشان منتقل نمی‌شود، انتقال اشکالات و نقدها به رهبر انقلاب در فرایند اشراف رهبری به مسائل کشور امری نهادینه شده است و این صرفا نمونه‌ای از آن بود. ثانیا توجه ایشان به این نقدها و برخورد صادقانه با آن‌هاست که این یک نمود آن بود و نمودهای دیگری هم دارد.خدواند وجود بابرکت رهبر حکیم و فرزانه انقلاب اسلامی را برای نظام اسلامی و مردم، تا ظهور منجی و مصلح کل حفظ فرماید.