پژوهشی قابل احترام

چند رمضانی می‌شود که با پایان پخش «ماه عسل»، لحظات منتهی به اذان و افطار تلویزیون آن‌قدرها سروصدایی ندارد و مخاطبان زیادی را با خود همراه نمی‌کند؛ البته به این شرط که «زندگی پس از زندگی» را نادیده بگیریم. این برنامه از شبکه چهار پخش می‌شود؛ شبکه‌ای که به‌طور سنتی مخاطب گسترده‌ای ندارد. پس وقتی یک برنامه در این شبکه پرمخاطب شود یعنی کار بزرگی انجام داده است. «زندگی پس از زندگی» در طول این چند فصل سیر صعودی داشته و امسال مخاطبان بسیار زیادی را جذب کرده است. روایت آن‌هایی که به قول این برنامه «تجربه‌گر» هستند یا به قولی مرگ موقت، مرگ تقریبی یا جدایی روح از کالبد جسم را تجربه کرده‌اند توانسته سروصدای زیادی کند؛ البته در این بین و با توجه به حساسیت‌های این حوزه و همین‌طور نبود یک متر و معیار ثابت و مطلق برای ارزیابی دقت روایت‌ها، ممکن است بتوان نقدهایی هم به برخی   روایت‌های 
«زندگی پس از زندگی» وارد کرد اما آنچه مشخص است، با یک اهم فی الاهم ساده، یقینا موارد مفید این برنامه بر نقص‌های احتمالی‌اش می‌چربد. یادمان نرود که عمده روایت‌های تجربه‌گران این برنامه با احادیث و روایات تطابق دارد و ازطرف دیگر، بسیاری از مسائلی که ازسوی تجربه‌گران مطرح می‌شود با یکدیگر مشترک و درواقع متواتر است. «زندگی پس از زندگی» یک تلاش پژوهشی و رسانه‌ای قابل احترام و ارزشمند است که باید ادامه یابد.